'Poëzie vindt plaats in het hier en nu', aldus de rasechte Bolognees. Tegenwoordig zit Luca aan de rand van de Piazza Maggiore onder de arcades in het zonlicht te wachten op mensen die misschien wel een beetje opmontering kunnen gebruiken. ‘Mag ik een gedicht voor je schrijven?’ Door deze directe, verrassende en ongebruikelijke vraag worden mensen voor even uit de dagelijkse sleur gehaald. En kunnen ze hun hoofd vrijmaken. Martha verheugt zich over de onverwachte ontmoeting met Luca, de twee leerden elkaar kennen op de Piazza Maggiore, en Luca heeft sindsdien al een paar gedichten voor haar geschreven. Baci, Baci, een kort gesprek, de twee lachen samen. Omdat ze vandaag weinig tijd heeft, spreken ze af voor de volgende dag. Martha verdwijnt snel tussen de mensen die zich een weg banen door het nauwe steegje.

De open ruimte van het plein lokt de toeristen vanuit de schaduw naar het licht. Luca Gamberini zit nonchalant op de trappen onder de arcades en praat met twee jonge Amerikanen die in Bologna studeren. Hij praat graag met mensen, luistert naar hun verhalen en helpt een enkele voorbijganger een slechte dag te vergeten met een paar weloverwogen regels. Hij schrijft zijn gedichten net zo snel als de Italianen hun espresso drinken, vandaar de naam: express poëzie. Gamberini vindt zijn letters, lettergrepen en woorden in het ritme van de stad en typt ze direct op het toetsenbord van zijn Olivetti. De jonge bankier schrijft elke dag minstens één gedicht, dat hij vervolgens aan iemand geeft. Zijn woorden geven een gevoel van gemeenschap. ‘Ik ben ervan overtuigd dat poëzie een prachtig geschenk is waarvan iedereen zou moeten kunnen genieten. En ik denk dat het een goede zaak is om mensen te laten glimlachen.’